Gelijk
‘t Is gebeurd. Vannacht. Of misschien al een paar nachten geleden, dat kan ook. Maar het is pas vanmorgen dat ik het zie. En… Els had gelijk. Toen ze het zei vond ik het een beetje flauwekul. Dat was een paar jaar geleden. Els en ik waren ten tijde van Libelle collega’s. Ze kwam in de deuropening van m’n kantoor staan. Ik keek op van m’n computer. Ze kwam iets vragen. Wat weet ik niet meer. Maar ze zag er goed uit. En ik zei er iets van. Nu ziet Els er wel bijna altijd goed uit. Misschien had ze die dag wel 100%-Els-kleuren aan? Dat kan Els als geen ander: zich houden aan de kleuren die haar flatteren. Kleuren die zeggen wie ze is. Nog nooit heb ik haar op het dragen van zwart kunnen betrappen. Voor haar zijn het pastelkleuren die het ‘m doen. En die dan weer in verrassende combinaties. Bij een recept staat vaak: ’Werk af met een plukje verse koriander’. Als ik Els zie, lees ik: ’Werk af met een subtiel ieniemienie-detail’. Ik gaf haar dus een compliment. Ze lachte en zei dat het haar veel plezier deed. Want zo strak voelde ze zich niet. ”Eén keer de 50 voorbij verdwijnt de ’latex’ uit je vel,” zei ze, ”en dat is onherroepelijk. Het gaat niet over rimpels. Die melden zich al een heel leven beleefd één voor één aan. Ze zijn een teken van levenswijsheid en ervaringsdeskundigheid. Daar zijn we op voorbereid. De rek uit je lijf is een heel ander paar mouwen.” Op het moment van dit onderonsje was ik nog geen vijftig en dacht ik iets van ’ja-’t-zal-wel’. Een paar jaar later werd ik vijftig. En ik keek in de spiegel en ik dacht aan Els. Misschien moest niet elke vrouw eraan geloven. Misschien is er ook vervaldatumproof-vel… Huid met megahoge elastiekwaarden? Ik moet niet op zoek naar het antwoord, want deze morgen kijk ik in de spiegel en ik zie het. Els had gelijk. Ineens is het zichtbaar. De rek is eruit. Als ik Els nog eens zie moet ik haar gelijk geven, denk ik. Ik loop haar de dag nadien al tegen het lijf. Zij is een paar jaar verder in ’het-leven-zonder-terugstuitervel’. Ze ziet er nog steeds tiptop uit. ‘t Is dus gebeurd en ik zal ermee moeten leren leven. En proberen de aandacht af te leiden door hele grote ’werk-af-met-minidetail’-trucjes uit te proberen.
