Schoolstrijd

Billie vraagt: ”Avez-vous acheté de l’eau gazeuse?” ”Oui, oui silvousjequeteplais!” Billie heeft overmorgen examen Frans. Billie is geen fan van Frans. Maar dat is dan ook het enige waar Billie geen fan van is. Verder gaat ze al haar hele leven met de glimlach naar school. Als kind kwam ze thuis en ging ze eerst haar huiswerk maken. En toen ze na een jaar notenleer een instrument mocht kiezen, vroeg ze of ze niet nóg meer notenleer mocht doen. De muzieklerares krabde in haar haar en sloot Billie in haar hart. Zo lijkt het of Billie een überseut was en is, en dat is helemaal niet waar. Maar wellicht is ze als baby in het nieuwsgierigheidserum gevallen. Dat is alvast een uitleg voor haar buitenproportionele interesse in bijna alles. Examens? Hoort erbij, doen we even, hoor ik haar bijna denken. Robs is anders. Robs is minder nieuwsgierig omdat Robin de mensheid snapt door ze te bekijken. Robin heeft niet overal een uitleg bij nodig. Die schrijft haar eigen geloof. ”Het universum heeft verdriet om mijn prestaties,” zegt ze gelaten, ”telkens ik van een examen kom, regent het”. Met andere woorden, het valt dik tegen, dat universitair cursuskluwen. Ik heb ermee te doen. Nog nooit heb ik haar zo gedisciplineerd bezig gezien. Klokvast de studiekamer uit, de spieren wat losgooien, flauwe mopjes vertellen, snackje scoren en hup… daar gaat ze alweer de trap op voor een volgende stonde. Om half 8 de wekker, de douche in, ontbijtje met muziekje en hup… de deur van de studiekamer valt alweer achter haar dicht. Had iemand me dit drie jaar geleden verteld, ik had hem gek verklaard. Robin en school zijn namelijk geen ‘match made in heaven’. En wel integendeel. Meer dan samen zot doen, mee ontbijten en synchroon zuchten kan ik niet doen. Het is ooit anders geweest. Ik denk dat ik in het tweede middelbaar haar cursus Latijn beter kende dan zijzelf. Uren heb ik naast haar gezeten en geprobeerd de leerstof er als pap in te lepelen. Zonder succes. Dagen heeft Anabel als bijlesjuf oefeningen met haar gedaan, schema’s opgesteld, steekkaarten volgekriebeld. En ook dan kwam ze met opgetrokken schouders weer binnen. Nu is ze plots groot, ze legt uit wat een Petrarcaans sonnet is tijdens de lunch. Ze leest het essay waar ze 15,5 op 20 voor kreeg nog eens hardop voor om zichzelf moed in te spreken. Dit wil ze. Dit kan ze. Het lijkt alsof ze dit gaat kunnen. En ze heeft ongelijk. Het universum is helemaal niet triest. Dit zijn gewoon natte winterse omstandigheden. Voor Billie: des conditions hivernales humides!