kolom

gepubliceerd op februari 14th, 2021 | door ditte

0

Trompe l’oeil

24C58BDC-B4B0-49EA-B686-662ED4F6F7A4Het uitzicht links van mijn ziekenhuisbed stelt mij de toekomst, of het leven in het algemeen, rooskleurig voor. Een trompe l’oeil noemen ze dat. Toen ik gisteren in een spie spiegel mijn eigen gezicht een tiende van een seconde zag, schrok ik. Alsof ik een slordige zeven jaar geleden onder mest begraven werd en net gisteren terug werd opgegraven. Zo zag ik eruit. Ik dacht: ik moet Geert straks foto’s tonen van hoe ik er in mijn pre-operatief leven uit zag. Zodat hij weet dat ik een mens ben. Geert is mijn verpleger, hij kwam me donderdagochtend op recovery ophalen en zorgt sindsdien voor mij. Zelf ziet hij eruit als Brian Ferry. Voor zover ik het door zijn mondmasker kan zien. Hij zorgt goed voor mij. Hij is lief en grappig. Hij zegt dag tegen mijn ‘Knorretje’-washandje vooralleer hij me wast. Gisteren legde hij alles klaar en zei dat ik mezelf moet wassen. Ik mocht bellen als het niet ging. “Mijn haar kan ik hier niet wassen hè?” zeur ik. “Dat kan inderdaad niet, helaas”. Vier dagen zonder gewassen haar voelt voor mij als een zware straf. En het is dus terwijl ik me kreunend als een koffiemolen op het krukje in de badkamer aan het afdrogen ben, dat ik mijn gezicht zie. Mijn lelijke pijngezicht. ‘More than this, there is nothing’ zingt Brian in mijn hoofd en ik bid: laat dit niet mijn nieuwe gezicht zijn. De rest van de dag slaap ik. Zo moet ik nergens aan denken. De rest van de dag wordt ook de nacht. Een nacht met lege nietszeggende dromen. Vanmorgen komt Geert binnen: “Ik heb dan een kapper voor u besteld” glimlacht hij. “Moi” voegt hij eraan toe en maakt een plechtige buiging. Hij rijdt een geknutselde kapperswasbak binnen, een stok op wieltjes met een emmer aan en bovenaan een kuip waar ik mijn hoofd kan inhangen. Ik huil van ontroering. Geert is een held. Geert verdient een medaille. Dit is een mooier gebaar dan het mooiste cadeau. Ik kijk naar links. De trompe l’oeil is veranderd in een beige kerktoren en een dak met smeltende sneeuw. Ik ben nochtans bereid om in een rooskleurige toekomst te geloven. Mijn haar is gewassen.


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen