Uitgepraat
We zijn bijna uitgepraat. De plek waar ik met u kwam praten is professioneel naar de kloten geholpen. De kaaien zijn nu glad en trendy en koud en overzichtelijk. Ik mis de plek met de scheef gezakte kasseien. De verloren gewaaide lege blikjes en papiertjes. De oefengraffiti, het onkruid. Daar kwam ik met u praten. Verschillende keren per jaar, bijna nooit op uw sterfdag. Op die verloren plek waren we verbonden. Ik had vaak een glas whiskey bij, een slok voor mij, een slok voor u. Die zwierde ik in de Schelde. De slok voor u was altijd groter. Want, eerlijk gezegd, dat gedweep met whiskey heb ik nooit gesnapt. Ik kon u vertellen dat het goed en slecht met me gaat. Dat het leven kabbelt en af en toe stevig tegen de kaaimuur aanklotst. Dat ik vaak goeie wind in de spreekwoordelijke zeilen heb. Ik kon huilen als een klein kind. Ik durfde mijn falen aan u opbiechten. En u sprak me niet tegen. ‘Het water van de rivier neemt je zorgen mee’ hoorde ik u lang met úw stem terugfluisteren. Maar de klank van uw stem is vervaagd, ik zou ze niet meer herkennen. Ook uw foto is letterlijk twaalf tinten lichter. Het is nog amper een foto te noemen, het is bijna een tekening. Een invulling van wat was. Wat nooit meer is. Nu zit ik in de tuin. Daar liggen de stenen nog wel altijd scheef. En er is onkruid. Er is veel wind vandaag. De whiskey heb ik er niet bijgenomen, sorry. Er is niet veel en heel wat veranderd. Het heeft geen zin u te vertellen dat het rare tijden zijn. Mama is superflink. Deze rare afstandsverplichte periode is voor haar niet makkelijk. Ze heeft behoefte aan knuffels, niet enkel de balkonconversaties. Ze zegt dat ze zich niet meer elke dag afvraagt wat u hier allemaal van zou vinden of over te zeggen zou hebben. Dat is best confronterend maar goed. Ook zo herkenbaar. Papa, de rivier is er nog maar alles is anders. Op deze dag zie ik nog altijd het beeld van uw lichaam dat door het slaapkamerraam dwars door het bloemenperk naar buiten werd gedragen. U verliet ons. U kon niet anders. We hebben het sinds die dag goed proberen doen. Allemaal, zonder u. En met u erbij, wel elk jaar een beetje minder. We zijn bijna uitgepraat.
