Dipjesdag
Dag drie. Dipjesdag. De derde dag is altijd de moeilijkste. Dat weet ik al jaren. De derde dag na een operatie, in een nieuwe omgeving, op nieuw werk… dag drie is de dag van het dipje, de onrust, het zelfmedelijden. Dag drie van de quarantaine kondigt zich ook zo aan. Ik heb maagpijn. En zowel wc-papier als focus dreigen vandaag op te geraken. Of niet? Ik besef dat zelfmedelijden geen plaats mag krijgen op onze lockdown-sofa. Zoveel helden zijn hun uiterste best aan het doen om de wereld te redden… Anabel zit voor Artsen Zonder Grenzen in Zuid-Soedan, Arne heeft zich als vrijwilliger aangemeld bij het UZA, Liesbeth trieert straks zieke mensen in een leegstaande fabriek en door het raam zie ik het tafereel van twee wandelaars die op een toegelaten afstand elkaars hondjes keuren. Cheer up dus! Robin besluit om naar de supermarkt te gaan. Wij hebben nog niet gehamsterd. Een paar minuten na haar vertrek stuurt ze een foto van de aanschuifrij. ‘In het zonnetje’ zet ze erbij. Terwijl ik twijfel wat voor een dag ik kies; een dipdag of een werkdag, belt ze me: ‘Ik ben uit de rij gestapt en ik denk dat ik ga flauwvallen, ik ga nu op de grond zitten’. Ik loop half in pijama -damn you thuiswerk- de straat op, richting Delhaize. Vanop een afstand zie ik Robin liggen. Er zijn heel wat mensen op straat, ik tel er een slordige 20. Het is een hallucinant beeld, de mensen lopen langs Robin, neus in de lucht alsof ze haar niet zien! Een vrouw met 18 rollen WC-papier komt uit de supermarkt en steekt voorzienig de straat over. Robin ziet lijkbleek als ik bij haar aan kom. “Bloedsuikerval” glimlacht ze. Ik kijk rondom mij. Mensen gedragen zich alsof we onzichtbaar zijn. Eén vrouw op de fiets stopt aan de overkant van de straat en vraagt of ze een ambulance moet bellen. De rij supermarktschuifelaars herschikt zich met een bocht om Robin. Drie minuten heeft ze daar gelegen, niemand vond het de moeite om te helpen, laat staan iets te vragen. Solidariteit in lockdowntijden: dag drie is dipjesdag. Met Robin is alles goed.
