Microscopische bijdrage
Het valt me op dat de mensen hier gelukkiger lijken, meer en breder glimlachen en vooral wittere sokken dragen. Dat denk ik terwijl ik door Mortsel rijd. Als je toevallig in Mortsel bent –of beter nog; woont– doe me een plezier en let er eens op? Het tegelmeisje dat me bij aanvang graag door de hele tegelshowroom wil loodsen maar na een half uur neeschudding van mijnentwege afscheid neemt en terug aan de balie gaat zitten, heet Bonnie. Dat blijkt wanneer ze me toch nog graag haar emailadres bezorgt. Voor de vragen die zich vaak na een bezoek durven opdringen. Ik complimenteer haar ermee. ‘Ik zal het doorgeven aan mijn ouders die mijn broer schaamteloos Clyde hebben genoemd zegt ze. Zalig toch Vlaanderen… ‘Het is wel een heel erg lelijk geel’ denk ik als ik alle 60% posts #thisisourculture zie voorbij komen. En onmiddellijk daarna: ‘Doe ik mee?’ en ‘Ben ik dan solidair?’ ‘Of arrogant?’ Want een kunstenaar ben ik niet. Een bijdrager aan cultuur misschien wel? Op mijn eigen minuscuul microscopische manier. Wat ik wél weet is dat niemand, gelijk wie –gediplomeerd, goedgekeurd afgevaardigd, gepekt en geveerd of gepokt en gemazeld– mij zal vertellen wat tussen de accolades van de schoonheid zal staan. Laat staan màg staan. Dat zoek ik zelf wel uit.
Samen met u? Graag! Stuur me uw adres en ik stuur u een handgemaakte of semi-handgemaakte postkaart. Ik ben van plan om dat een jaar rond vol te houden. Maar dat hangt ook een beetje van u af. De eerste kaart is klaar. De eerste van hopelijk 366. Want volgend jaar is een schrikkeljaar. Ik heb er een vrouw met een kat voor gesneden. Mijn minuscule eerste bijdrage.
