Kleuters
2018: Robin doet stage in een restaurant. Als iemand me dat 10 jaar geleden had voorspeld, had ik er wellicht hartelijk om gelachen. Throwback thursday uit 2008.
Robin is met zo’n grote sprongen groot aan het worden, het is voor mij wel wennen. Niet alleen heb ik weer een stapeltje broeken doorgegeven aan kinderen met iets minder lange benen, ook haar manier van zijn is ineens zo volwassen. Ik hoor ze op een nieuwe toon met haar vrienden spreken. Axel, die ze al kent van de kleuterschool bijvoorbeeld: “Ok, half elf, bij mij. Goed”
Ik: “Hoe gaat het met Axel?”
“Goed”
“Vertel es!”
“Goed”
“Ro-bin!”
“Ja, wat wil je weten? Dat hij de namen van heel veel verschillende messen moet leren voor school? Een hele boek vol, heel ingewikkeld. En dat hij graag kookt? Dat weet je toch al?”
Ja dat weet ik en meer zal ik toch niet te horen krijgen, dus ik geef het op. Ik was samen met zijn mama zo’n mama die in de eerste kleuterklas ‘s middags aan de schoolpoort stond om onze kleuter al op te halen. Zo hebben we elkaar leren kennen en werden ook Axel en Robin kleutervrienden. Tien jaar later zitten ze op heel verschillende scholen maar houden contact. Vandaag hebben ze afgesproken, hij heeft een fiets die er gevaarlijker uit ziet dan hijzelf, toch is ook hij erg veranderd. “Seffens gaan we de stad in, maar eerst nog wat op de computer” roept Robs vanop de trap. “De muziek niet te luid!” roep ik haar na. Waarom eigenlijk? Als ik een tijdje later lawaai hoor, ga ik in de gang even luistervinken. “Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee, het is Me-ga Min-dy!” hoor ik ze beide luidkeels en lachend meezingen. En ik ben gerustggesteld in hun hart zijn het nog steeds kleutervrienden.
