Duivenmelker
Het ‘ge-roe-koe’ vanop het balkon klinkt net iets harder dan de stem die van diep in m’n wekkerradio iets relevant probeert te zeggen. Ik trek de gordijnen open en daar zitten ze: Gunther en Jessica. Twee ordinaire stadsduiven. Ze zitten in een hoekje dicht naast elkaar en kijken betrapt op. ‘Tortelduifjes’ denk ik en ze vliegen op. Ze laten een krakkemikkig nestje achter. Ik ga m’n tanden poetsen. Een vriend vertelt me dat dit het begin van pure miserie is. Dat de duiven er eieren gaan leggen en dat de uitgebroede jonkies voor de rest van hun fladderig leven naar deze plek zullen terugkeren en in familieverband m’n balkon zullen onderschijten. Ik besluit het nest te verwijderen en een plant in de hoek van het balkon te zetten.
De dag nadien ontdek ik dat ik met een creatief echtpaar te maken heb. In de àndere hoek van het balkon werd een vakkundige verbouwing afgewerkt en zit de aanstaande moeder mij glimlachend aan te staren. Als ik de deur van het balkon open, vliegt ze weg en zie ik haar toekomstig kind –nu nog verpakt in een perfect ei. En zo nestelt het jonge gezin zich in m’n gedachten. Bij een stevige regenbui later die dag denk ik: ‘Ik maak een klein afdakje om Jessica uit de drup te zetten. Gunther zit waarschijnlijk droog op café’. Ik besluit het de moederkloek zo comfortabel mogelijk te maken. Na het ontbijt breng ik een handvol kruimels naar het balkon. Robin googlet hoeveel geduld mamaduif zal moeten hebben voor ze epiduraalloos haar gezinsuitbreiding kan rondbazuinen. ‘Een duif broedt zo’n zestien tot twintig dagen in een eenvoudig, wat rommelig gemaakt nest. Als de jongen geboren worden zijn ze blind en bedekt met dun geel dons’. ‘Oei, een lelijke verfrommelde baby’ weet ik nu. Danku wikipedia. Jessica vind ik nu al stoer. Twee keer per dag ga ik als vogelvroedvrouw even kijken of alles goed gaat.
We zijn ruim veertien dagen verder en vanmorgen schrik ik. Moederkloek heeft het nest verlaten. Het ei ligt er verweesd en ouderloos. Nog even fantaseer ik dat Jessica snel om boodschappen is. Maar ik heb ongelijk, duiven winkelen niet. Ik zie het goede nieuws: m’n balkon zal ongeschonden blijven. De sketch van Toon Hermans ‘de doif is toot’ popt op in m’n gedachten. Ik wil glimlachen maar de gedachte dat Jessica en Gunther wellicht kinderloos zullen blijven, weerhoudt me. Ik ben een beetje droevig. De stem uit m’n wekkerradio vertelt me dat er in Planckendael een olifant overleden is.
