Herinnering

Mijn eerste huisdokter is overleden. Ik kom het te weten via een sms’je van mama. Ik moet even slikken. Dokter Govaers had lieve, zachte ogen. Ze kende verdriet. Dat kon je in die ogen zien. Zelfs als ze glimlachte, had ze iets breekbaars. Toen ik er voor het eerst kwam, was ze pas nieuw in het dorp. Ze had een praktijk op het eerste verdiep van een bel etage. Dat viel op omdat ik bij m’n eerste bezoek pijn aan een voet had. De trap ophinkelen was een ergernis die bij het zien van het vriendelijke gezicht van de dokter meteen weg was. Snel daarna verhuisde ze naar een groter huis en ontving ze haar patiënten op het gelijkvloers. In de wachtkamer stond een televisie. Om het lange wachten draaglijk te maken. Dat was bijzonder dertig jaar geleden. Toen ik op een dag met een vage klacht kwam, keek ze me aan met een glimlach: “Jij bent echt een speciale,” zei ze “je hebt zelfs speciale symptomen”. Ze dook in een boek en bladerde nieuwsgierig tot ze tevreden opkeek en het boek naar me toedraaide. Ze wees aan wat ik had. Een of ander zeldzaam maar onschuldig syndroom. Op een dag had ze plots een kunstenaar als partner. Ook dat was opmerkelijk in het kleine dorp waar wij woonden. Maar trots hing ze zijn kunstwerken in de wachtkamer op. Boven en naast het televisietoestel. Het zette me aan het denken. Waarom kiezen mensen een partner die hun tegengestelde is? Rationaliteit en rust –dat straalde de dokter uit– tegenover emotionaliteit en chaos –dat zag ik in de schilderwerken. Misschien was het het opvullen van een leegte die haar zo’n boude keuze deed maken? Misschien was het een honger naar fantasie die ik in haar ogen zag? Of misschien was haar mysterieuze glimlach iets dat enkel ik zag maar verder geen betekenis had. Ze was wel het soort vrouw waar je als patiënt zelf nog snel aan vroeg voor je haar kabinet verliet: “En dokter, hoe is het nu eigenlijk met u?” De kunstenaar is niet gebleven. Ik ben ook verhuisd naar de grote stad. Ik heb een nieuwe dokter gezocht. Af en toe dacht ik nog wel aan haar. Als ik iemand zag die me aan haar deed denken. Ze is tenslotte een belangrijke gast in ons gezin geweest. Ze was m’n eerste huisarts, ze beantwoordde m’n eerste moeilijke vragen. Dokter Govaers maakte altijd tijd, ook als ik helemaal niet ziek was maar gewoon iets te vertellen had. Ze heeft mij en m’n zussen weten uitvliegen uit het ouderlijk huis en ze was nooit veraf toen papa ziek werd en snel daarna stierf. Ook na m’n eerste miskraam, toen ik al in de stad woonde, ging ik bij haar uithuilen. Omdat ze vertrouwd was, het leven begreep. En nu is dokter Govaers niet meer. Misschien zal ik nu terug vaker aan haar denken. Ik wens iedereen die haar nog nodig heeft, heel veel sterkte en troost in mooie herinneringen.