kolom

gepubliceerd op februari 17th, 2014 | door ditte

3

Midlife

IMG_5500Verschoning. Verschoning aan iedereen die ik ongewild ongerust heb gemaakt. Het was lang stil. En ik heb geen dramatisch excuus in de schuif liggen. Enkel een minigriepje en een verwaarloosbare hoeveelheid snot. Maar dat mag geen reden zijn om niets van mij te laten horen. De enige uitleg die ik kan geven, is dat ik opgesloten zat in m’n eigen hoofd. Daar was een estafette van vragen aan de gang. De ene vraag kreeg een andere vraag als antwoord. ‘Moeder, waarom leven wij?’ werd beantwoord met ’Tja, waarom denk je zelf?’ Een vraag die ik me in 50 jaar nog nooit heb gesteld. Moeder, waarom werken wij? Moeder, waarom spelen wij? Moeder, waarom hebben wij niet meer tijd om te slapen? Moeder, waarom lachen wij groen? Een estafette van vragen die een record wilde breken. Het is allemaal de schuld van Portugal én serotonine. Of een gebrek aan dat laatste. Toen ik in december hoopvol met een koffertje vol vragen naar Portugal vertrok, ging ik ervan uit dat de zon de antwoorden in schaduwletters op het strand zou leggen. Maar er was geen zon, we geraakten niet tot op het strand en de serotoninemeter sloeg negatief uit. Sindsdien vraag ik me weleens af waarom ik uit m’n bed zou komen. Soms bracht de dag zelf een welkom antwoord. Nieuwe ontmoetingen met slimme mevrouwen konden het gemis van m’n oude team verzachten. Dank u, Marjolein, Hanne, Geertrui en Sofie! Een nieuw jargon onder de knie krijgen, deed me glimlachen (zeg niet zomaar ‘swoesj’ tegen een ‘transition’, en vraag met overtuiging ‘een lower third’). Dank u, Nathalie! Een deadline deed me terug versnellen. Een regisseur deed me weer presteren. Dank u, David! En toch bracht het avondduister een nieuwe lading vragen… ‘Moeder, waarom worden wij niet graag gefopt?’, ‘Moeder, waarom duurt kiezen zo lang?’ en ‘Waarom geef ik niet eerlijk toe dat het noorden zich verschuilt in een dikke laag mist?’ Waarom antwoordde ik niet op sms’jes en lieve mails? Het lukte niet. Ik wilde niet klagen, want eigenlijk heb ik alleen maar luxeproblemen. En daarmee uitpakken is echt onsmakelijk en arrogant. Als ik zie met hoeveel goede moed R&B weer aan een nieuw semester zijn begonnen, ben ik pas echt verlegen. Als ik zie met hoeveel plezier de warme winterwind de tuinmeubelen laat dansen… dan weet ik dat ik het estafettestokje uit m’n hoofd, de struiken in moet gooien en doen! Tot snel!


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



3 Responses to Midlife

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen