Beloftewortel

We herinneren ons het moment dat ‘de beloftewortel’ in het leven werd geroepen. Het was de belofte van zomerse buffetten met vrienden en familie op een nieuw comfortabel terras. Het was de honger naar vroegere winteravonden die Raf met een geurpalet van stoofpotjes en maaltijdsoepen zou invullen. We wilden erg graag een nieuwe, frisse keuken. De oude stond er achttien jaar en naast mooie herinneringen kleefde er ook heel wat vuiligheid aan de inmiddels stilaan desintegrerende kastdeurtjes. Een plan, een lening bij de bank, een architect en een paar kleuren later zou je wel denken dat we fier versgebakken boterhammen zitten te smeren in een nagelnieuwe designkeuken. Maar wat heeft dit avontuur ons geleerd? Dat je in het beste geval weet waaraan je begint, maar helaas niet waar je uitkomt en nog minder wanneer. De belofte van ontbijten met hotel-allure blijft een soort wortel die met een touwtje aan een stok voor onze neus wordt gehouden. Telkens we een paar meter vooruitgang boeken en de wortel ingehaald lijkt te worden, blijkt hij na stilstand weer even verderop te bengelen. Even glimmend vers en veelbelovend wel. Zouden we er met evenveel zin aan begonnen zijn, mochten we weten wat we nu weten? Ik vraag het me hardop af terwijl ik met een zeer foute rughouding een kastje naar de gang probeer te schuiven. Om oud en nieuw mooi te doen aansluiten in huis hebben we namelijk besloten de achterste ‘oude’ kamer ook onder handen te nemen. Ken, de parketspecialist, kwam kijken of de oude vloer nog gered kon worden en zag dat er geen beginnen aan was. Een nieuwe vloer dus, goedkoper dan een kwaliteitstapijt en bovendien voor het leven. Ken raadde ons aan om meteen de andere kamers ook onder de schuurmachine te zetten. En daarvoor moet het hele gelijkvloers ontruimd worden. Het is niet zo dat wij in een kasteel wonen, maar we schrikken er toch van hoeveel bezit we hebben. Robin merkt op dat we nooit zullen kunnen verhuizen. De hele straat zou vol verhuiswagens staan. Dat zou te gek zijn. Laat ons hier dan maar een tijdje blijven denk ik, terwijl ik nog eens naar de beloftewortel reik.