Jongens
(Omdat Davy gisteren jarig was en ik vergeten ben hem hartelijk te feliciteren – oh foei – deze ‘oude’ uit 2010)
Als ik naar m’n zussen kijk, ben ik alijd al het meest jongensachtig van ons allemaal geweest. Ook papa moedigde dat jongensachtige aan. Zo heb ik samen met hem onze garage gebouwd. Hij noemde me ‘chef d’atelier’ en ik bleef als een trouwe soldaat nagels aangeven op de juiste momenten, en probeerde te anticiperen op andere knutsel-behoeftes. ‘Seffens heeft hij die korte zaag weer nodig’, dacht ik bijvoorbeeld, en legde ze alvast pakklaar. Toen ik vijftien jaar was, had ik bijna alleen ’jongensvrienden’. Ik vond hen veel spannender, stoerder, en in het gezelschap van jongens werd er veel meer gelachen. Ik was trots dat ik ‘one of the boys’ kon zijn. Toen ik een paar jaar geleden hoofdredacteur van Libelle werd, werkte er geen enkele man op de redactie. Ondertussen zie ik toch minstens vier medewerkers met de baard in de keel en met andere grappen dan meisjesgrappen. Dat vind ik goed. Een paar dagen geleden wil ik Davy nog iets vragen en loop tot aan zijn bureau. “Geen tijd,” zegt hij, “ik moet naar de kapper, niet dat ik er zin in heb.” “Oh jawel,” zegt Karen, “zalig toch, zo’n moment voor jezelf bij de kapper.” “Dat geldt alleen voor vrouwen”, zegt Davy. “Ik vind naar de kapper gaan ook niet zo leuk”, zeg ik. “Maar jij bent dan ook geen échte vrouw”, lacht Davy, en weg is hij. Ik blijf verbaasd achter. Ik weet niet of ik hier nu blij of triest moet over zijn. Ik heb altijd graag bij de ‘jongens’ gehoord, maar dit… Ik moet er toch eens over nadenken.
