Kotelet

”Als u uw medicijnen wil ‘opsnuiven’ in plaats van inslikken, moet u ze wel eerst voldoende vermalen”, zegt Raf als hij Mamieke uit het ziekenhuis gaat ophalen. “Tot een fijn poeder, zoals in de gangsterfilms.” Of mama ermee kan lachen, weet ik niet. Als het haar maar niet in het verkeerde keelgat schiet. Zoals een paar weken geleden – letterlijk – een magnesiumpil. Floep, de verkeerde afslag genomen. Het voelde alsof de pil vast zat in haar keel. Brood eten, koude en warme dranken drinken, het hielp niet. Het gevoel dat er iets zat, bleef en Mamieke had er een soort zenuwhoestje bij ontwikkeld om van het nare gevoel af te geraken. Na een paar weken liep ze er toch mee naar de huisdokter. Die keek met een lichtje in de keel en zag niets. Een keelpastille zou misschien helpen. Maar nee. Een bezoek aan de neus-keel-oorarts veranderde niets aan de situatie. De volgende stap was een longarts. Na het bekijken van de radiologische resultaten had mama nog steeds het gevoel dat ze aan een ingebeelde ziekte leed. Er was namelijk niets te zien. Maar toen de longarts haar longen voor de tweede keer beluisterde, zei die: “Hier zie, ik hoor ze. Ze zit helemaal onderaan uw long en moet er zo snel mogelijk uit.” “Toch opmerkelijk dat zo’n kastaar van een pil zo ver van huis geraakt”, antwoordde Mamieke. De dokter moest lachen. “Weet u dat ik al eens een scampi en ook een heuse lamskotelet uit een long heb gehaald?” Dat kon mama amper geloven. De dag erna mocht ze zich aanmelden bij de dagkliniek en zou de ‘longloperspil’ onder volledige narcose verwijderd worden. Wanneer ik mama rond 5 uur ging ophalen, was haar kamer leeg. De laatste jaren heb ik al een keer te veel in een lege ziekenhuiskamer zitten wachten denk ik, want het voelde alsof ik daar de volle 24 uren zat te wachten op goed nieuws. Maar het kwam. De arts kwam fier binnengewaaid met een uitgestoken hand waarin een doosje lag. “Dat moet u nu eens proberen…,” zei ze, “bent u de dochter? Deze pil is een bittere. Meer dan een uur heb ik erover gedaan om deze stouterik eruit te krijgen.” Ze duwde het doosje onder m’n neus. En ik was blij dat er geen lamskotelet in stak.