Afscheid

Wat zal ik u missen. Wat gek tegelijk ook. Ik ken u misschien niet eens bij naam en toch zie ik u graag. We hebben elkaar wel ontmoet. Hier op dit plekje. Elke week of sporadisch, toevallig soms ook. U las me net vóór of net ná Anne Davis. U sloeg me ook wel eens over. En dat begrijp ik wel. Misschien schreef u me een kaart of een brief. Dat heeft me enorm veel plezier gedaan. Ik heb altijd geprobeerd u een antwoord terug te sturen. Maar zou het kunnen dat u uw adres niet vermeldde? Nee, ook niet op de enveloppe. Het zou ook kunnen dat u me een mailtje schreef. Vanaf een ver exotisch adres of gewoon vanachter de hoek. Soms was u eens boos, een enkele keer teleurgesteld en liet u dat onverbloemd weten. En terecht, elke les in bescheidenheid was welkom. Want u hebt altijd – soms maar een beetje maar wel altijd – gelijk. En nu is de dag gekomen dat ik afscheid van u neem. Ik zal uw troost missen. Wellicht zien we elkaar nog wel. Ik zal verlegen terugkijken als onze blikken elkaar kruisen. Want afscheid is raar. In mijn hand zit alvast een zakdoek gekneld. Misschien hebt u er ook eentje bij de hand? Ik wil het moment zelf zo lang mogelijk uitstellen. En ik zal het niet kunnen laten nog een belofte te maken. Een belofte waar we beide van weten dat het erbij hoort en dat we er allebei ferm in willen geloven. En tegelijk weten we dat het leven zijn weg soms zelf kiest en dat een afscheidbelofte een soort laatste foto is. Daarna zal ik nog een grapje proberen maken. Gewoon om m’n tranen te ontmoedigen. Dan volgt nog een laatste hartelijke knuffel. Ik zucht en ik neem grote stappen want eigenlijk wil ik geen afscheid nemen. Ik draai me nog een laatste keer om en u staat er nog, u kijkt en u knikt en ik weet dat het goed was. Bedankt om elke week op post te zijn geweest. Bedankt om me meer Ditte te hebben gemaakt. Tot ziens!