Geluksscherven

Toen de verbouwing begon, werd er een noodkeuken geïnstalleerd. Een dramatisch woord voor een doe-maar-gewoon keuken. In de logeerkamer op de eerste verdieping – gelukkig hebben we een groot huis – kwam een tafeltje met een campingvuurtje op. Uiteraard kon de hele huisraad niet mee naar boven. Een populaire selectie van pannen en potten, van basisservies en bestek en van triviale glazen mochten mee. Alle tafelgerief met sterallures werd opgeborgen in de kelder. Nu is de keuken – bijna! – af en mogen de kelderdozen zich één voor één aanmelden voor een strenge ‘nieuwe-keuken-controle’. En voor ik het door heb doe ik een doos nostalgie open. De borrelglaasjes die altijd klaar stonden voor buurman. Buurman smokkelde graag een ‘jeneverke’ als we langer dan 5 minuten aan de voordeur stonden te keuvelen. De fijne artdeco glaasjes die ik op een rommelmarkt kocht de eerste week dat ik alleen ging wonen. Ik heb er zelden uit gedronken maar vind ze nog altijd mooi. En ook het whiskyglas van papa gaat door mijn handen. Er is een stukje af. Toen ik hem er vroeger een bodempje whisky in zag schommelen, waande ik me even figurant in de televisiereeks Dallas. Het oude Trappistglas dat Raf van Pol kreeg. Pol had een café op het plein en Raf kreeg de bierbokaal toen hij jarig was. Lang geleden dat we Pol nog gezien hebben… En ook de spaarglazen waarvoor Billie netjes stickertjes plakte, ga ik zeker terug gebruiken. De waardeloze portoglaasjes die ik in Portugal gratis kreeg toen ik in een bijna lege supermarkt een stuk zeep en een kilo tomaten kocht. “Offerta” zei de pensioengerechtigde eigenaar. Zo werd het tweetal alsnog waardevol. De fijnversierde champagnecoupes die we van Titania kregen zullen we gebruiken om de nieuwe keuken ‘in’ te drinken. En wat vind ik nog onderaan de doos? Een kapot glas. Omdat scherven geluk brengen. Aan de collectie mét herinneringen te zien, hebben we al flink wat geluk gehad. Toch zijn de scherven welkom.