Kappercomplex

(voor wie vandaag nog met een bang hart naar de kapper moet: uit Libelle van maart 2008, na het verschijnen van deze kolom kreeg ik een brief van een lezeres, zij was net – omdat ze m’n kapsel leuk vond – met mijn fotootje uit Libelle naar de kapper geweest, een zoete wraak op de onbeleefde manieren van Jean-Marc, bijna 30 jaar na datum)

Ik krijg een compliment over m’n kapsel en dat vind ik altijd verdacht. Ik heb dun, weinig, fut- en kleurloos haar. En ik heb er mee leren leven. Het keerpunt was toen ik op 17 jaar met een doodgewoon meisjeskapsel (halflang, middenscheiding) de dorpskapper binnen stapte. “Het mag er allemaal af en een fris jongenskopje worden!” had ik beslist. Toeval wou dat de kapper net een kappersdemonstratie-avond in elkaar aan het steken was en ik werd gevraagd om mee te doen! Ik zou op een podium in een sjiek hotel dankzij de getrainde handen van een Parijse topkapper een metamorfose ondergaan en er nog voor betaald worden ook. Wat had ik te verliezen? Ik stemde toe. Een week later meldde ik me aan. Samen met een tiental giechelende kandidates werden we professioneel opgemaakt. En dan was het wachten tot je gevraagd werd in de spotlights plaats te nemen en het meeste trendy kapsel van het jaar te krijgen… Jean-Marc, zoals een Parijse kapper hoort te heten, had een micro aan z’n wang plakken (in die tijd erg science-fiction!), vroeg m’n naam, “Bonjour, bienvenue!” en begon enthousiast met z’n handen door m’n haar te rommelen. En dan was het even stil: “Mais c’est quoi ça? Mais ça ne va pas! Ce sont des cheveux de bébés!” Terug stilte en dan ‘Oooooh’ uit de zaal. Ik denk niet dat de laag schmink m’n schaamrood kon verdoezelen. Jean-Marc heeft er toch nog de schaar in gezet. Hij werd de held die van babyhaar toch nog een ‘kapsel’ kon maken en ik geloof nooit iemand meer die zegt: “Je haar zit leuk! Echt!”