Belleke trek
De bel gaat. Ik ben niet fit genoeg om me met een karpersprong languit op het tapijt te smijten en ‘niet thuis’ te veinzen. Dát zou ik het liefste doen. Terwijl ik mijn geschalodderde lijf naar de voordeur sleep, zucht ik. Had ik maar genoeg lef, dan zou ik het deurtje van de brievenbus open doen en door de klep “Laat me met rust” naar buiten roepen. Maar het kan de postbode zijn, een pakjesman, een buurvrouw. Achter de voordeur staat… niemand. Wanneer ik m’n nek uitsteek zie ik de benen van twee kinderen om het hoekje verdwijnen. Wat? Belleke-trek op klaarlichte dag? Zó de energie van een zieke op de proef stellen, foei! En dan moet ik lachen. Belleke-trek op klaarlichte dag, daar zou ik heel blij van moeten worden. Er is veel waar ik blij mee mag zijn… Mama die gevaccineerd werd, Schele’n Barry die stuntelig een poging duifvangen doet… Content zijn met de kennis dat er verschil is tussen een ontsteking en een infectie –ik dacht dus dat dat hetzelfde was. Uit het bloedonderzoek blijkt dat mijn infectie- en ontstekingswaarden te hoog zijn. De eerste niet alarmerend, de ontstekingswaarden daarentegen… daar is de dokter niet tevreden mee. Het kan het gevolg van de operatie zijn. ‘Geduld’ krijg ik dus voor de teveelste keer te horen… moeilijk. In plaats van geduldig probeer ik dankbaar. Dankbaar voor de bloemen en de bloemen, de koekjes en de taart, de kringloopvondst, de brieven, de zoekplaatjes en de kaartjes, de berichtjes, de hilarische kattenfilmpjes, de plant waarvan ik de naam alweer vergeten ben. En ik val met mijn pyjamabenen in de ziekemensenzetel. Dankbaar dat mijn vandaagpyjama naden heeft die niet van anarchistische aard zijn. Je kent ze wel, de opstandige kromme pyjamanaden. Eens ik goed lig, gestut met kussen voor en achter, links en rechts, gaat de bel. Ik hijs me kramakkelijk naar nieuwe dankbaarheid.
