Pedaalemmer
“Het lijkt erop dat u de ernst van de ingreep onderschat” zegt de chirurg met heel ernstige ogen. Het is de schuld van Billie. En van de sketch die ze opvoerde toen ik haar begin januari vertelde dat er per ongeluk een tumor op mijn nier werd gevonden.: “Da’s heel simpel mama, ik zal u vertellen wat er gaat gebeuren: sneetje maken, brol lossnijden, pedaalemmertje open (daar kwam de uitbeelding van een voet die op een onzichtbare pedaal trapt) tumor erin (met de beweging van haar hand die de denkbeeldige brol boven een vuilbak los laat), pedaalemmerke dicht en klaar. Feestje”. Daar moet ik aan denken terwijl de uroloog uitlegt hoeveel geluk ik heb gehad.
“De tumor was groot en kwaadwillig en moest er dringend uit. Het hele goede nieuws is dat er -naast rust- geen nabehandeling nodig is. We hebben alles kunnen vatten”. Hip hip! Feestje! “In mijn boek bent u de komende 10 jaar nog wel kankerpatiënt en we gaan u nauwgezet opvolgen. U moet nu vooral écht heel veel rusten. En uw ontstoken dikke darm dankbaar zijn, tenslotte werd het daarom ontdekt” voegt de uroloog er nog aan toe. “Groot… wat moet ik me daar bij voorstellen?” vraagt de ramptoerist in mij hardop. “U bent 483,5 g lichter, de massa die verwijderd werd is zo’n slordige 20 centimeter bij 10 bij 6” leest de specialist van de monitor af. “ Wow… da’s even groot als…” Aan dit spelletje gaat de dokter niet meedoen, dat is duidelijk. “Dus er is nu een serieuze ruimte in mijn buik?” Ik probeer het me voor te stellen. “Die ruimte blijft er niet, die wordt opgevuld met littekenweefsel en vooral de darmen palmen die in”.
Wat moet ik me daarbij voorstellen bij die afmetingen? Ik zoek een referentie. Billie noemt het een pennendoos, Mamieke een baksteen, Geert een spons, Robin paté van de chef… ik… euh… ik zie een dikke-darm-garage. Die darm heeft met voorbedachte rade gehandeld. En wordt op mijn goed nieuws feestje genegeerd.
