Horrornacht
Vergeet mijn dag-3-theorie als ik ze u ooit verteld heb. Kort: dag 3 is een moeilijke dag… op een nieuwe job, na een bevalling, ik vermoed in de gevangenis ook of na een operatie… hashtag bullshit hashtag nacht-2-horror. De eerste nacht na de operatie heb ik in mini kleine porties geslapen. Op de klok zag ik de grote wijzer de kleine wel wat inhalen, maar nooit genoeg. Het was een troostende nacht met nachtverpleegster Hanne die me bij het kleinste kuchje met haar warme stem vroeg of ik iets nodig had, me op de juiste momenten een rietje met fris water in de mond stak, me vertelde wat de nacht nog zou brengen.
Dag 1 ben ik redelijk florissant doorgesparteld, vind ik zelf. Hoewel er bij plafondstaren 2.0 geen spartelen aan te pas komt. ‘s Avonds zelfs even met mama gebeld. “Er zijn geen prijzen voor beste patiënt, dus je hoeft ook niet superflink te zijn of stoer te doen” commandeert ze. Het plan is: oogjes toe en snaveltjes dicht. Maar de nacht is vijandig. Het fluisterbed wordt een actieve mierennest. De drainages wriemelen zich in bochten en de pijn wordt erger. Geen idee waarvan dit komt maar ik heb het gevoel dat iemand een walkman, nee een discman in mijn buik heeft achtergelaten. Zo één met lekkende geoxideerde batterijen er nog in. Auw. Mijn tranen lopen recht m’n oren in. En ik hoor mezelf door de waterval zelfs ‘mama’ roepen. Waarom roept een volwassen vrouw op haar moeder? En waarom concurreren televisie en kruisbeeld op de muren van ziekenhuiskamers? Ik bel voor extra pijnstilling, voor minder dekens en dan voor meer, voor water, voor nog een zuigtablet op m’n tong en voor de trofee van beste patiënt. Hashtag bestaat niet. Hashtag mama had gelijk.
