Boardingpass
Het is een rare avond. De woonkamer lijkt op een soort mortuarium. De meerderheid van mijn vazen zijn alweer gevuld. Ik moet er van niezen. Mijn telefoon gonst en toetert met een overload aan ‘break a leg’-berichten. En mopjes: ‘don’t break a leg, you already did’. En heel veel hartjes en ‘flink zijn’-wensen… Het beste van mijn vriend, grapman en dyslexicus: ‘Niet te zwaluwachtig?’ Zoveel aandacht, het lijkt of ik jarig ben. Maar het is gewoon dé avond voordien. R&B maken samen met mij m’n ziekenhuiskoffertje. Welke pijamabroek moet er zeker mee? Ik droom al een paar nachten van de operatie. Ik word tijdens de ingreep wakker en vraag de chirurg of hij z’n handen nog es extra wil ontsmetten. Ik reik hem een flacon aan. De chirurg vraagt of hij me niet ontgrieft. Nee hoor, ik heb er nog in mijn handtas.
Robin vertelt op z’n Grey’s Anatomies wat er mij te wachten staat: “Sjieke chirurgen hebben personeel voor het opendoen en dichtgooien van patiënten…”
“En een zonnebril… en mijn boardingpass” giechel ik. We fantaseren dat ik op reis mag in plaats van morgenvroeg naar de operatietafel. Gelukkig is er geen douanecontrole en moet de shampooflacon niet morserig in een reisflesje overgegoten worden. M’n ipad wordt tot aan de rand met lacherige Netflixreeksen gevuld. En dan wordt mijn klein hartje wakker. Terwijl het tijd is om te gaan slapen. Met m’n boardingpass in de hand.
