Raymond
Mijn droomcarrière om wereldberoemde balletdanseres te worden –ik had zelfs al een artiestennaam voor als het zover zou zijn– was net professioneel vertrappeld door Jos Brabants zelve. Ik was te groot en fysiek niet in staat om mijn knieholtes tot achter mijn oren te stretchen… Andere onzichtbare talenten moesten aangeboord worden. Mijn mama kreeg de schuld van alles. ‘Van u heeft Ditte de gesloten bekken geërfd’ had Jos op de ontslagvergadering nog gezegd. Niets aan te doen: ik moest een leven beginnen tussen de gewone mensen. Ik was dertien jaar.
In die periode maakt ik lange wandelingen met onze hond. Vrienden had ik niet. Op een avond werd ik gedwongen om met mijn kozijn Niels en zijn vrienden uit te gaan. Het gewone leven ontdekken. Ver van de strakke dotjeskapsels en het venijnig meisjesgegiechel. Een professionele balletschool is niet zo romatisch als het in films wordt voorgesteld.
Aan de kerk in het dorp stond een tent waarin het Bal met Raymond van het Groenewoud plaats vond. Raymond speelde een hele avond covers en veroverde toen al –op zijn manier– al het mooist op aard. Meisjes. Die avond zag ik voor het eerst het ritueel van de la bamba. Ik keek vanop een afstand toe. Het geplak van gewone mensen in een kring vond ik onverantwoord en onelegant. Het eerste nummer na dat volksdansgebeuren was ‘Let it be’. Een jonge god kwam naar me toe en ik voor ik het door had, danste ik mijn eerste slow ooit. En fietste naar huis.
De maanden die volgden speelde ik elke avond ‘Let it be’. We hadden op onze meisjeskamer een plastieken openplooibare reisplatenspeler. The Beatles klonken wat hol uit de ingebouwde speaker. Maar mijn hart had daar geen last van. Let it be was het laatste nummer van de A-kant en voor mij hoort bij dat nummer tot op vandaag het geluid van de naald die onvermoeibaar het centrum van de LP blijft zoeken. Ik was verliefd. Op Jan, de slowgod –die later mijn eerste lief werd, op het gewone leven. En dat dankzij Raymond. Bedankt Raymond. En gelukkige verjaardag!
