Moederkesdag
Waarom hebben we geen naam voor al onze tenen zoals voor onze vingers? De dikke teen, de kleine teen… maar die drieling in het midden daar is toch geen ringteen bij hè? Of een f*ckyou-teen? Een wijsteen? Nope. Spijtig want dat maakt mijn volgende uitleg wat moeilijk. Maar ik probeer: als ik uit de douche kom, vouw ik een tissue diagonaal, hou het aan twee uiteinde vast en zwaai er een rolletje van. Vervolgens gaat dat papiertje tussen m’n grote teen en de wijsteen daarna onder de wijsteen, over de middenteen en terug onder de ringteen… ik had gezegd dat het niet makkelijk om te volgen ging worden. Beeldt u een papieren slangetje in dat de weg van links naar rechts tussen m’n tenen zoekt. Met de papiertjes aan m’n voeten loop ik nog even rond. Het zorgt voor droge tenen en dat heb ik graag. Ik doe het al jaren. Ik vrees ook dat ik door iedereen die hier ooit gelogeerd heeft, herinnerd zal worden met dit ritueel. Of door het feit dat ik m’n bril –als ik hem niet nodig heb– achterstevoren om m’n hals draag. Of goed kan parkeren in een miniplekje… Ik zou liever herinnerd worden als de mama van R&B. Een mama die soms Pfaffduits spreekt aan het ontbijt, geluksarmbandjes voorzag voor elke examenperiode, lekker stoofvlees kan maken, een nonnenmop vertelt als het verdriet groot is. Of en ook voor de ontelbare kaarsen die gebrand werden als R&B nachtelijke uitstapjes (eufemisme voor nachtbrakerij) deden… kortom als een mama uit een dozijn. Want mama zijn is het beste wat me in m’n leven overkomen is. Uiteraard na het vinden van de perfecte vader voor die kippetjes. R&B doen me doorzetten als ik wil opgeven, doen me lachen als de lachband even ontbreekt. Zij maken me wakker als ik comateus dreig te worden. Ze verwonderen en ontroeren me met hun naïeviteit en hun wijsheid. En vooral de combinatie daarvan. Om maar te zeggen dat ik graag mama ben. En moederkesdag een topdag vind. R&B zijn mijn rythm en mijn blues, de reden waarom ik graag droge tenen heb ook.
