kolom

gepubliceerd op mei 23rd, 2019 | door ditte

0

33 jaar geleden

IMG_8284Je foto staat nog altijd op de schouw. Naast een grappig werkje van een hotdog die zich vermomd heeft als ‘The girl with a pearl earring’. Achter een visvormig vaasje dat ik op roadtrip in Amerika in the middle of nowhere kocht. Tussen een paar ingekaderde authentiek Portugese pantoffels en een stapel gladde stenen die zich op een wandeling in m’n broekzak hebben verschanst. Je bent een herinnering aan het worden. Ik heb de foto nodig om jouw beeltenis scherp te stellen. Je stem kan ik niet meer vergelijken. Sterfdagen heb ik principieel lang genegeerd… het onthouden niet waard.
Maar hersenen zijn een wreed, misleidend orgaan. Misleidend wreed genoeg om principes te negeren en zelf hun momentum te kiezen. Ik zit terug naast jouw bed. Het is mijn beurt in de opgemaakte planning om naast jou te waken. Ik ben moe. Je ruikt slecht. Ik fluister in je oor: ”Laat het los. Ga maar, het is genoeg geweest. Deze strijd kan je niet meer winnen. Het is geen schande om op te geven”. Je ademhaling ratelt. Het geluid botst tegen alle muren van de slaapkamer. Het is ondraaglijk. De huid van je hand in mijn hand voelt perkamentachtig aan. Ik ben bang dat ik te hard nijp en je pijn doe. ”Wíj zijn er om voor mama te zorgen” fluister ik verder, zo stil mogelijk ”we zullen voor haar zorgen, dat beloof ik. Ze is in goede handen. Niet zo goed als de jouwe maar goed genoeg. Geef het maar op”. Een beetje later mag ik gaan slapen, mijn shift zit erop… maar dat is niet voor lang. We verzamelen rond jouw bed, het is zover. We houden onze adem in en even later doe jij hetzelfde. Ik voel me opgelucht. Een paar seconden maar. Daarna valt de zwaarte van een schuld op m’n hart. Heb je geluisterd? Heb ik jou de dood in gejaagd? Waarom heb ik die woorden uitgesproken? Waarom heb je niet nog wat langer volgehouden? Waarom heb je opgegeven? Het moment is onwezenlijk stil. De muren weigeren nog iets te weerkaatsen. Onze wereld is gestopt. Door de jaren is de schuld gaan vervagen. Maar leven zonder jou deed op de meest onverwachte momenten m’n hart als een blok lood in mijn borstkast bonzen.
Papa, ik weet niet of we genoeg ons best hebben gedaan om voor mama te zorgen. Wellicht had dat beter gekund. We proberen wel alle vier om de ‘flierefluiterij’ waar jij voor stond, verder te zetten, in ere te houden. En delen dat met mama. Met elkaar. De foto is een herinnering aan het worden. Maar jij bent wie ik ben. Jij was wie ik wil worden.


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen