Cristiano

Terwijl ik dit schrijf ben ik in Portugal. Het was dan ook mijn bedoeling om een ontmoeting met de grote Cristiano Ronaldo te regelen. Maar die kwam niet opdagen. Wellicht door de kwetsuur die hij opliep een week geleden tijdens de wedstrijd tegen Villarreal. Een blessure is ongewoon voor meneer Ronaldo en dus ook lichtjes onrustwekkend in het licht van het aankomende EK. Om een lang verhaal kort te maken: ik moest op zoek naar een vervang-Cristiano en vond die tijdens een wandeling aan de rand van Castelo de Vide, een klein stadje niet ver van de Spaanse grens.
In Portugal zeggen de mensen nog ‘dag’ tegen elkaar. ‘Bom dia’ ‘s ochtends, ‘Bo tarde’ vanaf een uur of twaalf en ‘Boa noite’ zo vanaf valavond. Het is een gewoonte die we met plezier overnemen (hier in het zuiden toch althans). We groeten dus de oude man die met een wandelstok het landschap staat te aanschouwen al was het uitgestrekte land voor hem tot aan de laatst zichtbare olijfboom zijn eigendom.
Hij knikt afwezig. We wandelen verder. ‘Hela’ roept hij ons na en begint in een voor ons zo goed als onverstaanbaar Portugees een gepassioneerde uitleg. We begrijpen er maar flarden van. Dat de Spanjaarden vlakbij zijn, dat de olijven te snel groeien dit jaar, dat het daar ginds gebeurde. Wat krijgt hij net niet uitgelegd. Hij zegt dat hij geen vrouw heeft en dat zijn hond is gestorven. Nog twee jaar en hij wordt honderd.
Toegegeven dat ziet hij er niet uit en ik moet terug aan de wereldberoemde Cristiano denken. Die heeft ook geen vrouw en waarschijnlijk ook geen hond. Of die iets weet over de oogst van olijven: wellicht niet. Maar hij zou een voorbeeld aan deze kranige man kunnen nemen. Die besluit z’n relaas nog met een mopje waar hij vooral zelf erg hard mee moet lachen. We lachen graag mee.
En dan gaat de voor mij enige echte Cristiano met mij op de foto.