Mevrouw
Mevrouw Renaux, beste Evi,
Een paar woorden van dankbaarheid zijn op z’n plaats. Bedankt om mijn pad gekruist te hebben. Je bent één van de zotste dozen die ik ken. En tegelijk de moedigste vrouw van het jaar.
Ik leerde je kennen toen je nog op abnormaal hoge hakken rondhuppelde alsof je Crocs aan je voeten had. Je droeg je handtas als was het een chihuahua. En je had een grote mond. Ik ging ervan uit dat jij werkelijk van niets bang was. Ondertussen zijn we een paar jaar verder en elkaar wat uit het oog verloren. Maar niet uit het hart. En ook niet uit m’n telefoon. Daar vind ik nog veel te veel sms’jes waarin we elkaar beloven eens af te spreken, om bij te babbelen.
Daarna waren er de onrustwekkende berichten. Je was ziek, moest meermaals worden opgenomen. Het ging beter, dan weer niet. Je hebt je hoge hakken voor altijd vaarwel moeten zeggen. Je hebt in één jaar meer plafonds van ziekenhuiskamers gezien dan een gemiddelde sterveling in z’n hele leven. Je bent in situaties verzeild geraakt die meer hadden van een slecht feuilleton dan van een medisch dossier. En je hebt pijn gehad. Er wordt gezegd dat het menselijk lichaam gemaakt is om pijn te vergeten. Wie jouw boek ‘Life on Sneakers’ leest, leert dat pijn een hele tijd zowat het enige in je leven is geweest. Gelukkig heb je een stoere mama en zotte zussen, die ervoor zorgden dat je doorzette en bleef vechten.
En kijk, sinds een week heb ik het gevoel dat ik nu ‘Mevrouw’ tegen jou zal moeten zeggen. Want ‘Life on Sneakers’ is amper uit en het staat al op één in de top 10 van de non-fictieboeken. Besef je dat je dus op meer nachtkastjes en salontafels ligt dan Rudi Vranckx? Dikke proficiat.
Het is onwaarschijnlijk dat iemand die heeft meegemaakt wat jij beleefde, er dan ook nog in slaagt om daar zo’n boek van te maken. Niet alleen is het een aangrijpend rauw boek, met te pas en te onpas jouw humor die het zo leesbaar maakt, het is tegelijk ook geweldig mooi.
Bedankt dus, voor het boek, je sms’jes en wie je bent. Een Mevrouw.
