‘Life on Sneakers’ is ’n kaka-boek
Een leugenaar, dat ben ik. Op het lanceringsevent van ‘Life on Sneakers’ zeg ik enthousiast: “Morgen moet niemand me lastig vallen, want dan ga ik lezen. Enkel lezen” en ik druk het boek tegen m’n hart. Maar ’morgen’ laat ik me wel lastig vallen en ik val mezelf ook lastig. Er moet gewassen worden en opgeruimd, ik moet nog boekhouding in orde brengen en facturen betalen. R&B doen druk-druk-druk. En ik wil nog dit en nog dat en voor ik het weet is het zondagavond. M’n agenda verraad een drukke week.
’Life on Sneakers’ is een kaka-boek. Ik noem het zo omdat ik enkel tijd op het toilet vind om erin te lezen want druk-druk-druk. Ironisch dat net het boek me probeert wijs te maken dat druk-druk-druk niet alles is. Dat tijd voor mezelf maken mag. Wat zeg ik? Dat op m’n fiets springen en even naar de Schelde rijden een goed idee is. Want daar is papa. Altijd. Hij is het water dat m’n verdrietjes meeneemt. Het staat niet letterlijk in het boek maar ik lees het wel. En ik rijd naar het water en ik huil. Om alles. En om niets. Onmacht.
Het boek blijft alweer een paar dagen liggen. Ik streel het even als ik erlangs loop. En ik leg het klaar op het tablet in het toilet. Met het verdriet van Evi heb ik het moeilijk. Omdat het tastbaar wordt. Niet herkenbaar, die pretentie heb ik niet. Maar het is wel vlakbij. Ik had Evi’s tranen al wel gezien. Maar het waren tranen die ze voorzichtig wegveegde nadat we beide de slappe lach hadden gehad. Als je Evi en ik –en Kristel– in mijn ‘kot’ op de redactie zou hebben bezig gehoord, had je soms evengoed een paar bouwvakkers kunnen afluisteren. Wij wonden er geen doekjes om. Het was om ter frankst. Evi won, te vaak naar m’n goesting.
Terwijl ik het hoofdstuk Hoop lees, scroll ik door de sms-berichten die Evi en ik elkaar de laatste paar jaar stuurden. Ik vraag me af of ik haar ooit een portie hoop heb doorgegeven maar ik vind niks. Enkel onnozeliteit. In háár berichtjes vind ik wel hoop. Hoop, humor en compassie. Berichtjes die Evi me stuurde toen ík in het ziekenhuis lag. Niks ernstigs. In vergelijking met wat Evi heeft meegemaakt zou je kunnen stellen dat ik al naar de spoed reed omdat er een lieveheersbeestje op mij geland was. Dat soort mensen heb je dus. Zo’n mens ben ik wellicht ook geweest? Iemand die een ’Evi’ misschien wat langer heeft laten wachten… Ik hoop van niet.
’Ik ben m’n hele leven al een zondagskind’. Het zou een tattoo kunnen zijn. Het gaat over mij. En het wordt tijd dat ik aanvaard dat ik daar niet alles heb uitgehaald.
Het was kort na de zomer toen Evi me belde en beleefd vroeg of ik voor haar iets wilde doen. Normaal zou ik een beetje plagerig tegendraads hebben gedaan maar ik werd stil van haar vraag. ’Ditte en stil’, dat had op Evi waarschijnlijk hetzelfde effect als ’Evi en beleefd’ op mij hadden. Ja, ik wilde wel wat droedelen voor haar boek. Meer nog, ik vind het een eer (laat me nu ook effe ernstig zijn Evi!) om ’iets’ te hebben bijgedragen aan je boek. Te weinig, vind ik, nu het bijna uit is. Maar ik ben trots. En blij, en fier en vrolijk, en zenuwachtig en ook dankbaar.
Het kaka-boek is vandaag pas uit. Ik heb in de zon de laatste bladzijden gelezen. Het moest geschreven worden. En het moet gelezen worden. Meer dan één keer. Zo ontdek je ook nog eens hele mooie zinnen. Op pagine 132: ”Dan ga ik een figuurlijke brug over, waar de pijn aan de ene kant blijft staan en ik oversteek.” Het is geen kaka-boek. Het is een koffie-mét-boek of een ik-boek. En het mag een slobbersokken-hang-boek zijn, of een levensfilosofie-prijs-boek.
Ik ben geen leugenaar. Want alles wat hierboven staat is waar. Ook het zinnetje waar ik zeg dat ik een leugenaar ben.
Evi, bedankt voor dit indrukwekkende boek. Ik hoop dat je de wereld verovert –hoewel ik dacht dat we hadden afgesproken van dat samen te doen. In gedachte zie ik je al over dat bruggetje huppelen.
