Pubermeisje
De concertzaal loopt vol met meisjes die stuk voor stuk m’n dochters zouden kunnen zijn. Ze zien er opgetogen uit, ze kirren van de voorpret. En dan moet er best wel lang gewacht worden. Vriendinnen maken met hun smartphones foto’s van elkaar. De dj speelt in afwachting té luide muziek. En dan is het zover: “Uw applaus voor de enige echte I-an… Thoooo-mas!” Synchroon gegil breekt uit. Ian laat het niet aan z’n hart komen en wipt over en weer op het podium. Hij knipoogt naar een paar meisjes in de zaal. Tussen het eerste nummer en ‘Cheers’, het tweede, bedankt hij iedereen voor de komst en zegt hij dat hij enorm blij is om in België te zijn. Dat wordt op applaus en nog meer gegil onthaald.
En voor ik het weet, ben ik ook terug een meisje. Ik heb m’n telefoon in de hand en probeer zonder bril de videomodus te vinden. Ian heeft ook mijn benen los gezongen. En de muziek vind ik niet meer te hard. Van elk liedje neem ik een stukje op. Dat kan ik straks aan R&B laten zien. Benieuwd of ze een tikkeltje jaloers zullen zijn… ‘Song for my dad’ film ik niet. Dat is een lied dat ik wil voelen. Ik wil me niet laten afleiden door een poging handvastheid. Dit lied zingt hij voor mij. En ik vind het prachtig.
Na afloop ontmoet ik Ian. Nadat hij met -tig mensen op de foto is gegaan en nog eens -tig vrienden, vriendinnen, neefjes en nichtjes, oma en opa heeft geknuffeld, geeft hij me een hand: ”Ik ben Ian” lacht hij. De titel van z’n nieuwste cd is ‘Make things happen’. Ik vraag naar zijn top 3 van dingen die voor hem zouden mogen gebeuren. Ik denk: een nummer één-hit in Amerika? Maar Ian zegt: “De wereld moet veranderen. De wereld zal veranderen. Op een positieve manier. Ik wil er graag mee voor zorgen”. Ik zeg hem nog dat ik ‘Song for my dad’ gewoonweg prachtig vind. “Dat doet me enorm plezier,” glimlacht Ian “dit lied heeft voor zoveel mensen een andere betekenis. Daarom is het waarschijnlijk ook een goed nummer.” Dankzij het mooie tv-programma ‘Liefde voor Muziek’ had ik de indruk Ian wat beter te kennen maar ons kort gesprekje overtuigt me 100%: ik ben fan. En ik zeg het Ian. Hij geeft ook mij een knuffel. Een -tig-plus-één-knuffel. Een knuffel die het pubermeisje, dat ik daarnet nog was, even doet rillen.
Zeg Ian, ik vergat te vragen om jouw cd wilde signeren.
