Strijk
#tbt: de krokusvakantie vijf jaar geleden
Elke morgen schrijf ik op het bord in de keuken een boodschap voor Robin. Naast ‘fijne dag’, of iets van die orde, toch ook een verplichte oefening. Zoals ‘naar de glasbak gaan’ of ‘kamer opruimen’. Vandaag probeer ik: ‘leren strijken!’. Voilà. Ik heb zélf zo’n hekel aan strijken dat ik eigenlijk een teruggeschreven ‘haha’ verwacht. Maar als ik ‘s avonds thuis kom, is de strijk gedaan. Een mirakel? Nee. Een zeer creatieve dochter. Robin heeft Mamieke uitgenodigd om strijkles te komen geven. En Mamieke is geweest, het was een gezellige ochtend en de uitpuilende wasmand ligt netjes gestreken omgetoverd in gesorteerde stapeltjes klaar. Als Mamieke ‘s avonds een vraag stelt per sms, antwoord ik: ‘kan niet antwoorden, ik lig nog strijk van de strijk!’. Onmiddellijk krijg ik het antwoord: ‘Het was een prettige en goede leerling, volgende week wordt na een korte opgelegde proef, het getuigschrift uitgereikt!’ Robin is fier op haar prestatie. En terecht. Twee dagen later is nonkel Geert op bezoek. Hij zegt tegen Robin dat ze er volwassenener uit ziet. “Tja, ik kan nu strijken hè” zegt Robs met de neus in de lucht. “Van Mamieke geleerd!” voeg ik eraan toe. “Oei, dat beloofd niet veel goeds,” zegt Maud “dat strijken van mamieke, dat stelt niet veel voor. Je zal bij mij nog extra in de leer moeten komen. Ik heb het van Roosje geleerd. En iedereen weet dat Roosje strijken tot kunst heeft verheven.” Ai, dit zal uitgevochten moeten worden. In ieder geval stel ik de komende weken m’n wasmand als demonstratiemateriaal ter beschikking.
