kolom

gepubliceerd op februari 17th, 2015 | door ditte

0

Absurd

IMG_9796Terwijl ik hand in hand met Raf langs het water loop denk ik na over de absurditeit van de stilte. Iedereen die hier wandelt heeft zijn eigen gedachten. De meeste mensen lopen hier zwijgend naast elkaar. Maar in geen enkel hoofd is het stil. Je kan op de gezichten niet zien wie er een plan heeft en wie z’n plannen heeft opgeborgen. Of het triviale gedachten over avondeten zijn of gevonden antwoorden op grote levensvragen. De andere wandelaars en ik kijken elkaar in de ogen maar verklappen elkaar niets. De jongen met het boek niet, niet het meisje met de oortjes in. En ook niet het oudere koppel met het hondje. Het water klotst tegen de kaaimuur. Een verloren vogel krijst alsof hij jarig is. Raf zegt: ”Nog even wachten.” Het klopt niet met mijn gedachten. We wandelen in de eerste zon die ons een lente belooft. Het zijn de geparkeerde mobilhomes die Raf doen zeggen nog even te wachten. Dat denk ik. Dat zijn mijn volgende gedachten. Raf heeft een hekel aan februari. De maand die er te veel aan is. Als hij kon zou hij nu richting Portugal kijken, denken en ook rijden. Maar dat gaat niet. Hij moet donderdag onder het mes. Zijn schouder wordt opgelapt. Misschien wil hij dáár nog even mee wachten. We zwijgen allebei. Een man en een vrouw die ons in de andere richting voorbij lopen hebben geen stilte. ”Hij gaat dat goed doen” zegt de vrouw. ”Ik denk het ook” antwoordt de man. Het gaat niet over Raf. Dat zou pas gek zijn. Toch nemen deze zinnen mijn gedachten over: Raf gaat dat goed doen. Raf zegt: ”Die man weet nog niet dat die vrouw hem ongelukkig gaat maken.” Ik vraag me af waarom hij dat zegt. Ik vraag me af wat hem gelukkig kan maken. Zouden dat de zon en Portugal zijn? Ik zwijg en voel zijn hand in mijn hand. Ik stop om een foto te maken. Op een bank zitten een man en een vrouw. Hun benen zijn te kort of de bank is te hoog maar hun voeten raken de grond niet. Het lijken even twee kinderen. De man telefoneert, hij deelt zijn gedachten luid met iemand anders. De vrouw kijkt voor zich uit, haar handen in haar schoot. Zij houdt haar gedachten voor even of voor altijd voor zich. Ik wandel naar de kant van de kade want daar kan ik m’n voet op een meerpaal zetten zodat ik m’n losgekomen veters makkelijker kan knopen. We wandelen verder maar ik stop meteen. ”Even terug…” zeg ik ”de ene voet is nu losser geknoopt dan de andere”. Raf begrijpt het: ”Dat zijn nu dingen waar iedereen het over eens kan zijn en waar te weinig over gesproken wordt. Het heeft een waarheid in zich die niemand kan ontkennen”. Ik glimlach. De absurditeit van onze gesprekken is –voor ons– helemaal niet absurd. De stilte nog minder.


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen