Winterkou
Toen ik vanmorgen de gordijnen open trok, wist ik dat de kledingcode warm en strooizoutbestendig moest worden. In welke elegante bloesjes trekken R&B straks naar buiten? Deze uit 2009.
Zalig het koude weer. Het voorzichtig geschuifel van voorbijgangers op de bevroren stoep, de stuntelsneeuwman in het parkje vlakbij, de fijne sporen van vogelpotjes in de sneeuw op het terras… Het zou helemaal af zijn als R&B nu even terug kleuters zouden zijn. Omdat het binnen lekker warm is en omdat de dames eigenlijk regelrechte ijdeltuiten zijn, is er elke ochtend toch wat weg- en weer-gediscuteer. Toen ze vier jaar waren, werden rubberlaarzen zonder mopperen aangetrokken. En een dikke trui met rolkraag kreeg ik met een simpele “Nee, deze pikt echt niet” aan. Als ik nu durf te suggereren dat wat ze aan hebben niet warm genoeg is, krijg ik als antwoord: “Maar mama het geheim zit in de laagjes!” waarbij ze vervolgens demonstreren waaruit die laagjes dan wel bestaan: een topje met spagetti-bandjes, een zomer-t-shirt dat qua lengte de navel net niet haalt, een flinterdun bloesje met korte mouwen, een katoenen truitje en een sweatervestje met een rits. “Ik heb één woord voor jullie:” zeg ik streng “wol!”. Maar wol maakt dik en is dus onmogelijk. Een muts voor onderweg naar school is ook al helemaal een middeleeuws voorstel! En dan de schoenen! Ik begrijp niet dat ze nog liever koude voeten hebben, dan met een stevige laars of wandelschoen gezien te worden. “Maar het is niet vandaag dat je de man van je leven zal tegenkomen!” plaag ik en denk: ‘Waren het nog maar kleuters!’ “Alsof dat dát er iets mee te maken heeft!” zeggen ze stoer en wagen zich schuivend, arm in arm en met verdacht veel kleuterpret op het ijs in onze straat.
