Gedachten
Robin zit rechtover mij aan tafel. Of ze geen muziekje moet opzetten? Want het is zo stil. Ik ben oud genoeg om te genieten van het in stilte pellen van een stevige portie tuinbonen. Dat zijn mijn gedachten. Ik heb geen muziekje nodig. Ik hou van de geluiden van het huis. De kat die zich herlegt. De handen van Robs die razendsnel over de toetsen van haar laptop ritsen. Ouderwetse muziek vanuit de badkamer die Raf met flarden meezingt. De regen die ritmisch op de koepel schijnt mee te doen. En ik denk aan Erika. Aan het verdriet dat ze nu heeft. Tuinbonen doen me altijd aan Erika denken. Dat komt omdat zij ze heel wat jaren geleden in Portugal voor ons klaarmaakte, met een soort bloedworst erbij. Als lunch. Het was warm. We konden de bonen niet pellen op het terras. Daar was het te warm. Dus zaten we in de keuken. Ongetwijfeld heeft huisgenoot Luc zich halverwege gemoeid. Misschien gewoon door wijn bij te schenken. Misschien door het stellen van een moeilijke vraag. Dat herinner ik me niet meer. De lunch was heerlijk, dat weet ik nog wel. Erika lachte en vertelde waar het recept vandaan kwam. Het recept werd in het hoofd van Raf mee naar huis gebracht. Als het erg warm is, staat het hier ook weleens op het menu, met een stukje brood bij. Erikabonen. De Portugese bloedworst vervangen door chorizo. Zomerse gedachten. Toevallig ook op deze winterse dag. Tijdens het pellen van de bonen neem ik het vandaag op tegen de wasmachine. Het programma voor ’delicate was‘ dat Robs heeft gestart, loopt 41 minuten. Ik ga proberen alle tuinbonen nog voor de timer piept verwerkt te hebben. M’n vingers zijn al helemaal verrimpeld. Alsof ik een uur in bad heb gelegen. M’n middenrif doet pijn van het kaarsrecht zitten, de ellebogen zwevend boven het vergiet. Ik hoop dat Erika’s verdriet zo snel mogelijk leefbaar wordt. Ik denk ook aan het gesprek dat ik vanmiddag met Robs had. Toen we samen de stad doorkruisten, kwamen we voorbij een straat die ik 30 jaar geleden vaak doorwandelde. Ze lag op m’n weg van het station naar m’n school toen. Ik vertelde het Robin. ”Toen waren er nog geen ’velokes’, natuurlijk”, lacht Robs. ”En koptelefoons ook niet, zeker?” voegt ze eraan toe. ”Als in: oortjes om naar muziek te luisteren…”, wil ik haar vragen, maar ze is me voor: ”Dus je moest dat lange stuk elke dag wandelen met je eigen gedachten?” Ja, gelukkig wel. De timer van de wasmachine rinkelt. Ik heb verloren. ”Ik zal de was ophangen. Heb je echt niets nodig?” vraagt Robs. Nee… ik heb m’n eigen gedachten.
