Overlast
Waarom Mamieke ons al van in de inkomhal ’overlast’ noemt, begrijp ik niet helemaal… Het was haar idee om ons alle 19 op haar appartement op de vierde verdieping uit te nodigen. De laatste drie jaar vindt er een ’meet & greet’ met kerstallures plaats, een paar dagen vóór kerstavond en de feestmarathon die erop volgt. Er hangt een handgeschreven pancarte aan de voordeur én in de lift, waarop ze ons als ’overlast’ bestempeld. Wij zouden van haar hetzelfde kunnen zeggen. Want elk jaar krijgen we een opdracht – of laat het ons gewoon ’huiswerk’ noemen. Dit jaar moeten we vijf dingen noemen waar we vrolijk van worden. De taak wordt extra moeilijk gemaakt omdat er aan toegevoegd wordt dat ’vrolijk’ niet hetzelfde is als ’gelukkig’ maar wel in de buurt komt van ’blij’. En hoewel bijna iedereen op voorhand gezucht en gemopperd heeft, komen er verrassende lijstjes op de proppen. Mamieke bijt zelf de spits af. Zij wordt vrolijk als ze de foto van haar eerstgeborene terugziet. ”Omdat het een mooie, vrolijke foto is”, zegt ze. En ook van vergeten woorden uit de columns van Bernard Dewulf wordt ze blij: ”De ochtend fezelt aan het raam”. En van de geur van zongerijpte tomaten. Maar ze wordt ook vrolijk van gekke wolken en kleurboekkleuren in de lucht. Daarna volgen heel veel leuke vertellingen waar we met z’n allen eigenlijk wel wat vrolijk van worden. Herkenbare dingen: onder water zijn, mooie herinneringen, grappige hondjes en onverwachte ontmoetingen. Anabel heeft een raar lijstje met ongekende weetjes waar ze vrolijk van wordt. Zoals de uitvinding van de opvouwbare microscoop die voor minder dan 1 dollar uit een 3D-printer kan rollen en zo de wereld misschien kan verlichten. Geert doet alsof hij niets heeft voorbereid en tovert toch een soort Powerpoint uit z’n mouw. Zjos heeft de baby in haar buik niet op haar lijstje staan, maar wel de momenten dat Leo (de papa van de baby) over stenen spreekt. Er worden liedjes gezongen waar valse noten ook onder de ’vrolijk-paraplu’ mogen. Maar het vrolijkst word ik van Robbe die terugdenkt aan een examen wiskunde waar hij geen punten voor kreeg. De opdracht was: teken op schaal een kaft van 22 op 32 cm. Robbe heeft dyslexie en had een supergrappig, bijna vierkant kalf (in plaats van kaft) op het ruitjespapier getekend. Zowel van de tekening – die hij bij had – als van het verhaal werd ik buiten proportie vrolijk. Vrolijke overlast, zo’n avondje pre-kerst.
