Als je iemand graag ziet, toon het dan!

“Je kiest zelf of het glas half leeg of half vol is”

Elke maandag een portret. Een portret van een mama. Van Anne-Catherine mogen haar kinderen buiten de lijntjes te kleuren. Wees gegroet…

Anne-Catherine (42), flow & planning coördinator bij Libelle, mama van Laïs (13), Sari (11), Eva-Luna (8)

“Toen ik aan kinderen begon, was ik een echte helikoptermama. Niemand mocht mijn dochters een strobreed in de weg leggen en ze zouden alleen maar goeie dingen meemaken. Elk kiezeltje op hun pad zou ik moedig verleggen (lacht). Zoveel jaren later ben ik al een beetje wijzer geworden en heb ik die gedachte losgelaten. Want uiteraard is het leven niet altijd rozengeur en maneschijn. En heb je niet alles zelf in de hand of maak je ook als kind dingen mee die niet fijn of moeilijk zijn. Maar wat nog belangrijker is: ik heb gaandeweg ook zelf geleerd dat tegenslagen nuttig en in zekere zin verrijkend kunnen zijn. Dat je zelf kunt kiezen of het glas half vol of half leeg is. En dat is een boodschap die ik mijn dochters heel graag wil meegeven.”

“Vijf jaar geleden is mijn mama heel onverwacht en veel te vroeg overleden. Dat was ongeveer het ergste wat mij kon overkomen. We hadden een heel goeie, dichte band en ik kon mij geen leven zonder haar voorstellen. Maar op een bepaald moment heb ik beslist om te proberen haar dood om te buigen tot iets positiefs. Ik heb mij niet langer verzet tegen mijn verdriet maar heb het toegelaten, waardoor ik gevoeliger ben geworden. Door erover te praten met anderen, heb ik een warme band opgebouwd met mensen en voel ik meer dan vroeger verbondenheid. Ook met mijn papa en mijn zussen. Doordat mijn mama vroeger altijd thuis was en papa vaak naar zijn werk was, was de band met ons mama closer. Soms zeg ik wel eens: mama heeft ons een cadeautje nagelaten. Want we leerden onze papa de laatste jaren kennen zoals hij echt is. En we vormen nog meer dan vroeger een hechte familie. Dus ook als je iets heel ergs overkomt, kun je er positieve elementen uithalen. Niet dat ik van Laïs, Sari en Eva-Luna eeuwige optimisten wil maken. Ik wil gewoon dat ze geloven dat ze kunnen kiezen hoe ze omgaan met tegenslagen. Dat er altijd nog een andere kant is. Hoe moeilijk de situatie ook lijkt.”

“Uiteraard mogen ze zijn wie ze zijn. Hoe ouder ze worden, hoe meer je merkt dat je in bepaalde situaties zelf je persoonlijke verwachtingen of ideeën moet bijsturen. Kinderen maken eigen keuzes, soms anders dan de keuzes die je zelf voor hen in gedachten had. En dat is ook goed. Eigenlijk zie ik opvoeding zo: als ouder schets je de krijtlijnen van een tekening. Je geeft je kinderen de kleurpotloden om hun tekening te kleuren. Maar dan moet je ook wel respecteren dat ze al eens een ander kleurtje kiezen dan datgene dat je zelf in gedachten had. Of dat ze zelfs eens buiten de lijntjes kleuren. Die reflex probeer ik in te bouwen. Omdat het belangrijk is dat ze zichzelf mogen en kunnen zijn. Met een stevige grond onder hun voeten. Vanuit een warm nest waar ze altijd weer naartoe kunnen. Ik zeg nog meer dan vroeger aan mijn kinderen dat ik hen graag zie. Ik pak ze graag eens vast voor een dikke knuffel. Daarmee probeer ik hen te leren: als je iemand graag ziet, toon het dan. Dat is belangrijk. Warmte krijgen, warmte voelen, warmte geven. Je komt er een heel eind mee in dit leven.” (tekst: Sylvie D’Hoore, foto: Tosj Engelsma) 5/52

Wat ik nog belangrijk vind: ! Mensen niet vergeten te bedanken ! Genoeg fruit eten ! Anderen laten uitspreken ! Voorzichtig zijn in het verkeer !

Sylvie D’Hoore (42) is freelance journaliste, mama van Alice (14), Oscar (12) en Leon (9) en getrouwd met Fabrice. Ze houdt van verre reizen, uitslapen, lezen, lopen, eten met stokjes, chocolade bij de koffie, enthousiaste mensen en boeiende levensverhalen.
Tosj Engelsma (19) is fotograaf met ambitie. Hij is een beetje zot en dol op z’n hond Roosje.