Bijna thuis
Raf en ik staan in een heel trage file onderweg naar een verkeerslicht. Zo’n vijftig meter te gaan. Het licht laat ongeveer drieënhalve auto per keer door. Het is al donker. Raf is me op de redactie komen oppikken. We willen naar huis. Op de stoep naast ons huppelt een meisje. ”Och, die jeugd toch,” mopper ik, ”dat huppelt maar met hun Mickey Mouse-rugzakjes aan de schouders door het leven. Alsof het leven huppelwaardig is”. Alsof hij erover heeft nagedacht zegt Raf: ”Díé kan je wel wat last bezorgen, díé!” En hij wijst met z’n kin naar de auto voor ons. Op de nummerplaat staan de letters HEL. ”Je zou denken dat ze zulke woorden uit een nummerplatendatabank zouden wissen, niet?” ”Hel-waardig. Hebben we al een idee voor het eten?” vraag ik. ”Jep, roodbaarsfilet en groentepuree. Je zal je nog héél even in stilte moeten bezighouden, maar het zal snel klaar zijn”, antwoordt Raf. Ik heb honger. ”Ik weet niet meer wie ik ben”, zeg ik. ”Je bent iemand die graag groentepuree eet en op de stoep zou willen huppelen”, zegt Raf. Ik zeg dat ik het al lastig genoeg heb en dat ik vandaag een jobaanbod in m’n mailbox kreeg: “Wat moet ik daar nu weer mee? Zie je wel dat de wereld niet is wat hij belooft te worden voor zevenjarige kinderen”. Ondertussen geven m’n voeten denkbeeldig plankgas, want ik wil thuis zijn en een glas antizeur-wijn drinken. Maar ook bij de volgende groen-naar-rood-switch zijn we er niet bij. ”Ik wil geen geëmaild jobaanbod waarin gezegd wordt dat ’onze wegen alweer kruisen’. Blijf potverdorie eens van m’n paadje af. En laat me gerust!” Ik hoor Raf denken: maar dan krijg je een nieuwe boekentas, een Mickey Mouse-rugzakje… En ik vraag: ”Hoe gaat dat in z’n werk, dat pureren van groenten?” En dan springt het licht op groen. En we zijn er bij. Bijna thuis. En we halen het huppelende meisje terug in. En ik weet weer wie ik ben: een dikke gelukzak die graag groentepuree zal lusten.
